«مگر من از او چه کم دارم؟! من نیز می توانم کاری که او انجام می دهد را انجام دهم». سخنی آشنا. جمله ای که ما انسان ها وقتی حس رقابت مان و شاید حسادتمان قلقلک داده می شود، بر زبان می آوریم. حسی غیرقابل محکوم شدن است؛ اگر انگیزه ی رشد و سبقت جستن در کارهای نیک را در آدمی پدید آورد. شاید با خود بگویید، سخنت را پذیرفتیم، حال بگو با چه انسان های والایی و شاید با کدام فرشتگان نیکوسیرتی، قرار است رقابت کنیم. ما آماده ایم. می گویم، قرار نیست با هیچ کدام از آن ها رقابت کنی، با آن گیاهان و درختان رقابت کن!. «و النجم و الشجر یسجدان». مگر کم تر از آن هایی. نمی بینی که آن ها صبح و عصر، بر خدای خود سجده می کنند و در پیشگاه او سر تعظیم فرود می آورند. تو چه کم از آن ها داری. اگر ایمان نداری، به دنبال کسب آن باش. و اگر ایمان داری، به من و به خودت بگو، «کی زمان آن می رسد که نسبت به ذکر خدا و آن چه نازل کرده است، قلبت خاضع و خاشع گردد». کسی در انتظار است و هر دم به قلبت سر می زند. کسی منتظر است تا قلبی نرم و رقیق شود. او بهره ای از عبادت تو نمی برد. چنانکه از خشوعت نیز نصیب و نفعی نمی برد. او خضوع و خشوع قلبت را می طلبد، تا با آن، به قله ی تقوا برسی، عشق رسول در دلت رسوخ کند، دست به جهاد بزنی و در نهایت به نور و بهشت و لذت و خرسندی ابدی برسی. پس نه برای او که برای خودت، سریع فکری بکن و آستین هایت را بالا بزن. شاید بگویید: چه کاری باید کرد؟ جهاد کنم، انفاق دهم، عارف شوم، از خویش رهم. می گویم: نمی خواهد خود را در این ابتدای راه، به زحمت اندازی. تنها یک کلمه، سرزمین پرآشوب درونت را سامانی دیگر خواهد بخشید. نماز، نماز، نماز. و چه خوب است که انسان در حالی نماز بخواند که کاملاً با مقام، اسرار و آثار آن آشنایی داشته باشد. با درس «اسرار و آثار نماز» در خدمت شما مخاطبان عزیز هستیم تا نماز خود را غنایی دیگر ببخشید.
این درس در 7 جلسه توسط حجت الاسلام آرامی ارائه شده است. هدف اصلی درس، از سویی ارائه آداب یا شرایط نماز خواندن و از سوی دیگر نشان دادن نتایج و ثمرات نماز است. به عبارت دیگر، استاد در این درس همزمان از چرایی و چگونگی نماز سخن می گوید. او راه رسیدن به نماز خوب را در دانستن جایگاه، اسرار و شرایط نماز می داند و بحث از چرایی نماز را با بررسی آثار فردی و آثار اجتماعی نماز به پیش می برد. بیایید با یکدیگر به بخشی از سخنان استاد، نگاهی بیندازیم. «آیت الله بهجت رو به یکی از شاگردان می کند و می گوید: ای کاش کسانی که که غرق در لذات و شهوات خودشان هستند، سلاطین، ثروتمندان می دانستند که ما از نماز چه لذتی می بریم. اگر می دانستند حاضر بودند تمام آن لذت ها و قروتهایشان را بدهند تا این لذت را به دست بیاورند».
مهمترین نشانه بندگی و عبودیت و عبادت، نماز است. نماز دارای ارکان و اذکاری است که هر یک از آن ارکان خود به تنهایی بیانگر ارزش و اهمیت نماز و جایگاه ویژه آن در تحقق‌بخشی معنای بندگی، عبودیت و عبادت است.